در میان

چه حکایت آشنایی دارد عکس. و چه خوب می‌شناسیم این توده‌‌ی مردم بی‌نام را که در انحنای این گودال خاک شکلی به خود گرفته‌اند؛ بی راهی از پس و پیش؛ گرفتار میان کوه‌ها و مرزها. پریشان‌عالمی که از هر سو بسته است در این جغرافیای آشوب.

عکاس ناظر است بر این سرگردانی و ما را می‌برد تا منظر. پشت آن خاربست؛ همراه آن‌ کوچ اجباری بی اجازه‌ی عبور. او از آن جمعیت چشم‌به‌راه آونگی ساخته است که تاب می‌خورد به راست و چپ و دست‌آخر می‌ماند در میان، بی‌تکلیف و بی‌مأوا. نمی‌دانیم که می‌آیند یا می‌روند؛ هیچ‌کدام. نشسته‌اند بر گِل. و می‌گذرند از خیال جهان؛ هم‌چون لمحه‌ای از زمان در حدفاصل پلکی که بر هم می‌خورد. و سپس فراموش می‌شوند.