یک طبیعت بی‌جان

عکس چه ساده و هم‌زمان چه سخت است. صحنه‌ای آرام و لطیف که تیزی‌هایی هم در آن سوز می‌زند. هسته‌ی شکافته‌شده که بر نرمه‌ی مویینگی آب تکیه زده، با چند خلال، از سه طرف در میان آب و هوا معلق مانده است. عکاس در قرنطینه است؛ در آن بیرون گویی از جعبه‌ی پاندورا ویروسی سرریز کرده که سراسر جهان را مرگ و بیماری فرا گرفته است. شاید همین است که با دیدن تصویر، آدم درگیر احساسات متضاد می‌شود؛ آرامش محیط در عین تلاطم درون، امنیت خانه در عین تعلیق شرایط و بی‌حسی و کرختی در برابر شور زندگی. قاب، تداعی‌‌گر طبیعت‌ ‌بی‌جان‌های پروانه اعتمادی است؛ گیاهی که قد برافراشته، عمود بر سطحی تخت شده با رنگ‌هایی سرد و خطوطی مایل به محوشدگی که پس‌زمینه را به انتزاع می‌برد.

کنار شیشه، قیچی کوچکی آرام و بی‌استفاده افتاده است؛ شیئی که می‌تواند قطع‌کننده‌ی این رشد باشد یا شاید فقط نمادی از کنترل و انتخابی که فعلاً به تعویق افتاده است. ترکیب این عناصر مثل استعاره‌ای از وضعیت انسان در دوران بحرانی است: ریشه دواندن در مکانی محدود، میل به سر برآوردن به سوی نور، و تهدید دائمی وقفه یا قطع شدن مسیر. در این قاب ساده، در واقع گفت‌وگویی بی‌صدا بین بقا و شکنندگی جریان دارد.