سوگ ستاره‌ها

چهار گل کوکب محو و آشفته با شتاب در قاب عکس می‌جنبند. بیرون می‌روند و به داخل بازمی‌گردند؛ نمی‌توانند یک جا بند شوند. ساقه‌هاشان جوری به خود می‌لرزند که معلوم نیست صورت هر گل بر کدام ساقه سنگینی می‌کند.

گیاهی که ذاتش به سکون وصله شده و واژه‌ی زندگی نباتی از یک‌جانشینی‌اش زاده شده حالا انگار آتش به جانش افتاده باشد و صورت هراسانش را سیلیِ واقعه‌ای تلخ مچاله کرده باشد. رنگ لعل‌گونش وسوسه نمی‌کند، به لب و مِی نمی‌ماند، سوخته و خشمگین است، کاسه‌ی خون شده است. اشکی برای گل‌ها نمانده خشک و کم‌سو شده‌اند. گویی این شورش‌شان آخرین تقلایشان است مثل سوسو زدن یک ستاره پیش از خاموش شدن.