پرچم گل‌ سرخ

دال می‌پوشاند یا می‌نمایاند؟ تعریف می‌کند یا غالب می‌شود؟

تنها منبع نوری که گل‌ها را روشن می‌کند نشانه‌ی نئونیِ روی ویترین است. فرم/ شکل/ صورت/ سیمای گوناگون‌شان را می‌شود دید هرچند زیر پرچمِ کلمه‌ی «گل» گویی رنگ واقعی‌شان یکسره پاک/ زدوده/ رُفته شده است و یکدست به سرخی می‌زند.

 خصلتِ اتحادِ گل‌های پشت ویترین این است که چیزی باید از دست برود، آن‌قدر صیقل بخورد/ ساییده شود تا در نهایت بتواند منطبق شود. شاید این طبیعت خلاصه شدن ذیل یک عنصر باشد و برای همین گاهی از کلمات بیزار می‌شوم. چیزهایی هستند که در شکافِ کلمات فرو می‌روند؛ هرچه می‌گویی به آن‌ها نمی‌رسی و از این‌که نمی‌توانی منتقل‌شان کنی کلافه می‌شوی. گاهی به چندین معادل برای یک کلمه متوسل می‌شوی تا لمس کوچکی از آن معنا را تجربه کنی ولی باز هم همیشه نقطه‌های کوری هستند که کلمه نمی‌شوند؛ درست مثل حسِ غریبِ این عکس.