چشمانم را به قاب تصویر می‌دوزم. عکسی نمی‌بینم و می‌بینم. زهدانِ عکس پیش رویم است؛ همان‌جایی که عکس قرار بود رویش بیارامد و بعد ظاهر شود. همان عکس‌هایی که زاییده نشدند. همان‌هایی که نطفه‌هایشان پیش از وجود سقط شدند. زخمِ سرخِ درون عکس گواه است. گویی به یادِ آن زخم، رنگ از رخِ عکس پریده. به عکس مریم تخت‌کشیان و به این متن نگاه می‌کنم، بسا که زبان متن در کام و بیانِ بُرّای عکس در نیام است.