عکس

همیشه عکس‌هایی که با کم‌ترین چیزها راه می‌دهند به ماندن برایم دیدنی‌ترند. عکس قاب می‌کند اما حالا این قاب خود موضوع شده است؛ این قاب چه چیز را نشان‌مان می‌دهد یا که این پنجره رو به کجا باز می‌شود، هیچ معلوم نیست. عکاس این گوشه ایستاده است تا فقط آن نور را ببیند، تا فقط ما را به اتاق بازگرداند، انگار می‌خواهد این داخل، تاریکی اتاق را هم ببینیم. مرز میان این اتاق تاریک و آن فضای روشن هم محبوس‌مان می‌کند هم می‌کشدمان بیرون. آن قاب که قرار بود جهان سه‌بعدی را بر پنجره‌‌ای تخت نشان‌مان دهد حالا چرخیده است به این سو، بُعد گرفته است و با فرم ذوزنقه‌ای‌اش در نهایت تصویری تخت شده است تا بگوید موضوع این عکس فقط عکاسی‌ست.