انسداد

زاویه‌ی دید و موقعیت مسلط عکاس نسبت به منظرِ ثبت‌شده – انگار که به سبکیِ یک پَر باشد و در برف فرو نرود- از احساس خفگیِ عکس کم نمی‌کند. این‌جا بسته است و بالای قاب به گونه‌ای تحدید شده که جز از طریق آن روزن نمی‌توان چشم‌اندازِ مقابل را دید. محبسی‌ست در فضای خارجی. انباشت برف هم تنها راه نفوذ به فضای داخل را مسدود کرده است؛ آن تنها راه ورود به مسافرخانه‌ی آجریِ عطار را. ذهنم راهی جز خلیدن به کنج تارِ مرکز عکس نمی‌یابد اما دیری نمی‌پاید که منطق می‌گوید که حتی خیال هم نمی‌تواند برای آن کنج چیزی بسازد. جایی برای ابهام نیست و به هر سو نگاه ‌می‌کنم در نهایت اندر خم کوچه باقی می‌مانم.