چرخه

جثه‌ی پاک و سفیدش و پاهایش به حالتِ دویدن، نمی‌گذارد تسلیم انگاره‌ی مرگ شوم. این‌جا باید برزخِ مجسم باشد که نه می‌توانم بگویم زنده است و نه مرده‌ می‌بینم‌اش او را که بر شیارهای حاصل از خیش جاری شده است؛ بر شیارهای بی‌کاره و نیمه‌پوشیده با علف‌های هرز.

میان زمینِ بی‌بر و آسمانِ بی‌حاصل پشته‌ای اندام‌وار، زنده‌تر از پوست، بی‌جان‌تر از سنگ روییده است. چشم در جهتِ شیارها، گرد او می‌چرخد و باز به تنِ حیوان می‌رسد و این چرخه، بی‌انتها تکرار می‌شود. عکس آن‌قدر زنده است که می‌توانم بافت تن‌ زمین و تن حیوان را زیر انگشتانم احساس کنم و به موازات آن انگار که گَردِ مرگ بر آن پاشیده‌‌اند خاکستری و سرد است. آری به گمانم این‌جا باید برزخ مجسم باشد.