یک بداهه‌ی خودمانی

آشپزخانه ساده و بی‌تعارف است و آدم‌ها خودمانی و نزدیک‌اند. همین راحتی و نزدیکی، موضوع عکس می‌شود و در منطق تصادفی عکاسی جای می‌گیرد. هیچ انتخاب والا و زیبایی‌ در کار نیست؛ و همان‌گونه که شارلوت کاتن می‌گوید «موضوعی‌ست بی‌رویداد». یک امر پیش‌پاافتاده و روزمره در معنای کلمه: «زیست-‌جهانی» که همواره بدیهی انگاشته می‌شود و هیچ اتفاق شگفت‌انگیزی آن را متمایز نمی‌سازد. آن‌چه به غایت ناچیز و معمولی است در گذر شتابان زمان موضوعیت یافته است؛ در میانه‌ی باز یا بسته شدن آن در و همراه تَن‌های کِش‌آمده‌ی در حرکت. این لحظه در عکس نه «قطعی» است و نه سرنوشت‌ساز، اما بیان‌گر است و زمان‌مند و این هر دو را از ذات عکاسی در خود دارد. همان سرشت گزینش‌گری که این بداهه‌نوازی را قاب بسته و آن را تماشایی کرده است.

عکس با ویژگی‌های سردستی خود، درست شبیه آن غذایی که روی میز است، سیر عجولانه‌ی زندگی را در شکل امروزین‌اش نشانه رفته و هیچ نسبتی با آهستگی و درنگ ندارد. در این گذارِ شتابناک اما نگاه من مصرّانه به انگشتان پای آن زن خیره می‌شود که در عبور برق‌آسای کسری از لحظه ساکن مانده‌اند.