رنگ‌های درهم

این عکس انگار همه‌اش درباره‌ی تنهایی‌ست؛ درباره‌ی سرما است یا که درباره‌ی درد دلی است که دستی بر آن ننشسته و گرمای کیسه جایش را گرفته است. و دری که محکم نپیچیده است و آب ولرم آن بیرون ریخته است. شاید درباره‌ی همین خیسی است؛ آن لحظه که عکاس را بیدار کرد تا از جا بپرد و از نقشه‌ی به‌جا‌مانده‌‌ی چروک‌های تن ملافه عکس بگیرد. این نقشه‌ی خیس انگار همه‌ی تصویر را در خود می‌بلعد و بیرون می‌ریزد و مدام من را به پیش و پس می‌کشد؛ آن زمان که او در خواب بود و آن لحظه که پشت دوربین به پس‌ِ خواب از روبه‌رو نگاه کرد. شاید هم درباره‌ی هیچ کدام از این‌ها نیست، نه دردی هست و نه پیش و پسی، فقط رنگ‌هایی این‌چنین ساده و به‌چشم‌آمدنی که آن گوشه افتاده‌اند تا عکاس را لحظه‌ای نگه دارند. هرچه هست آشناست؛ هم تنهایی‌اش، هم خیسی‌اش و هم رنگ‌اش.