پراکندگی زمان

 وزن نیمه‌ی بالای تصویر بر نیمه‌ی پایین سنگینی می‌کند. روشنی‌ و رنگارنگی دیوار از تیرگی‌های زمینْ جلوتر می‌نماید و کنتراستی قاطع ایجاد کرده است. این نقوشِ خیال بر دیوار که از بیرونِ ناپیدای قاب شاخه دوانده‌اند، شاید ریشه‌ای در آسمان داشته باشند و از راه سقفِ [احتمالاً] نابودشده‌ی خانه، راه خود را به داخل پیدا کرده‌اند.

ریشه‌ی واژه‌ی جنگ که «پیشروی و حرکت» است، این‌جا تجاوزی به حریم امن یک خانه معنا می‌دهد. اشیاء‌ خانه با ارتعاش خمپاره در آنی از هم گسیخته و در لحظه‌ی بعد، نظمِ یک طبیعت بی‌جان از ویرانی را به خود گرفته‌اند. جنگ تمام مرزها را دریده و تا تلاقی سطوح افقی و عمودی خانه پیش آمده و گویی در لبه‌ی زمان متوقف شده است. عقربه‌های ساعت که از حرکت ایستاده‌اند و ماه‌های تقویم که هر برگش به گوشه‌ای افتاده است، می‌گویند این‌جا دیگر زمان معنایی ندارد؛ اینک آخرالزمان.