آن‌چه زمانی می‌درخشید

با همان نگاهِ اول، پیش از آن‌که ذهنم این مکان را شناسایی کند و تاریخچه‌اش را به یاد آورد مسحورِ این عکس شدم؛ مسحورِ آن نئون‌ها و خودنمایی‌شان در آن تاریکیِ دلتنگ‌کننده‌ای که محصورش کرده است. احتمالاً فصل زمستان است. سعی می‌کنم از سردی و سیاهیِ فضا به داخل راه یابم اما محوی و تاریکی و البته آن ماشین‌ها و درخت‌های خشکیده‌ی دورش ‌نمی‌گذارند که وارد شوم، کمی گرم شوم و یا حتی آنچه پشتِ شیشه‌هاست را ببینم. انگار همه‌چیز مدام اصرار دارد که این تصویر چیزی جز وهمی محو نیست و پشتِ لایه‌ی فریبنده‌ی رؤیا چیزی جز ضربه‌ی واقعیتِ پس از بیداری و حسرتِ آنچه دیگر وجود ندارد نیست.

هرچه بیشتر تصویر را می‌بینم غمگین‌تر و دلتنگ‌تر می‌شوم. چرا برای مکان و زمانی که هیچ‌وقت نزیسته‌ام رنجور می‌شوم؟ حافظه را آزاد می‌کنم تا هر آنچه دیده و خوانده بودم به یاد آورم، آن ساختمانِ متروکه‌ی پایینِ میدان ولی‌عصرِ امروزی را.

آیا رادیوسیتی در میانِ زبانه‌های آتش هم تا این اندازه ‎‌درخشید؟

پذیرشِ تاریخی که گذشته و رادیوسیتیِ امروزی که شبیه به سنگ قبری در ابعاد بزرگ است از این عکس هم دلتنگ‌کننده‌تر است و همچنین باورِ این‌که این منبعِ عیانِ نور در تصویر توسط تاریکی بلعیده شده و به خاموشی گرویده است.