در وادی حیرانی

عکس دری گشوده به آن سوی دیگر و راه را نشانم می‌دهد؛ از این‌جا تا دوردست، از زمین تا لامکان، از انضمام تا انتزاع. مرزها جاری‌اند و روان و راه را نمی‌بندند. یک به یک از آن‌ها می‌گذرم و تا آبیِ کوه‌های نشسته بر آسمان می‌روم و بازمی‌گردم. نه در عمق ساکن می‌شوم و نه در سطح می‌مانم. از پیش تا پسِ عکس هر آن‌چه ملموس است و دست‌یافتنی، ناسازه‌وار و غریب در دو سطح معناییِ دیگر در چپ و راست به انتزاع نشسته است؛ شرح احوال جهانی در آینه‌ی تجرید. کدام زمین واقعی‌تر است و کدام آبی شبیه‌تر به آسمان؟ انتظار پاسخی نیست؛ شاید که باید در این آمد و شد حیران بمانم.