حیاط و حیات

در بی‌رنگی رنگ‌ها، گیاهی روییده، خانه‌ی متروکه را در بر گرفته، حجمش را پوشانده و از طاق در به بیرون خزیده. می‌شود خیال کرد که اگر زمان در تصویر پیش رود، گیاه از آستان در عبور می‌کند، پیش می‌آید، گسترده می‌شود تا آن‌جا که سیاهی برگ‌ها، دوربین عکاس را می‌پوشاند.

جنگ، ساکنان خانه را بیرون رانده اما طبیعت مانند همیشه بازگشته و تسخیر را آغاز کرده است. شهرهای متروکه، معابد فروپاشیده و جاده‌هایی که زیر لایه‌ای از خاک و گیاه ناپدید گشته‌اند، همه گواه آن هستند که مرزهای میان طبیعت و دست‌ساخته‌های بشر دوام ندارند.

این تصویری از یک تسخیر است که در تاریخ جنگ‌ها به ثبت نرسیده است. این‌جا نه غارتگری حضور دارد و نه تعمدی در ویرانی؛ تنها صبر و سکوت است در بازپس‌گیری تدریجی مکانی که انسان رهایش کرده است.