پله‌هایی برای نرسیدن

پله‌ها به دلیل جذابیت‌های شکلی و فرمی‌شان همیشه مستقیم یا غیرمستقیم سوژه‌ی هنرمندان بوده‌اند. «فیلسوف در حال اندیشیدن» رامبرانت، پله‌های غیرممکن^* در لیتوگراف‌های اشر، سکانس پلکان اودسا در فیلم «رزم‌ناو پوتمکین» آیزنشتاین و عکس «مرد دوچرخه‌سوار» هنری کارتیه برسون، رفتارهای گوناگونی از پله را به نمایش می‌گذارند. پله‌هایی که عمدتاً بهانه‌ای برای دیدن یا رسیدن به چیزی دیگر هستند. عکس کتایون کرمی درباره‌ی خود «پله» است. و گرچه که نشانه‌هایی از آثار گذشتگان را در خود دارد، اما در نهایت ما را به جایی نمی‌برد. او با اعداد و فلش‌های رو به جلوی پرفراژ فیلم در عکس‌های دوتایی ما را به پیش و پس می‌کشد. و در نهایت سر جای خود باقی می‌ماند. عکسْ تردید دارد، میان ماندن و رفتن؛ میان این‌که در این عدم قطعیت لحظه‌ها، کدام قاب را برگزیند؟

^*اشاره به اشیای غیرممکن (Impossible objects) که از موتیف‌های اصلی آثار موریس اشر هستند.