نشانه‌ها را بر روی این بدن‌ها بگیرید

 خشونت و زیبایی در بستر یک معماری مجلل. آرامش با نشاندن بدن‌های خسته، آسیب‌دیده و گاه بی‌حرکت مردان جوان بر نیمکت‌های مخملی کاخ ورسای، شکوه تاریخی و سلطنتی این فضا را به پرسش می‌گیرد. استبداد تاریخی پرسپکتیو در تلاقی با یک میزانسن استعماری، تضاد میان زیبایی اشرافی و بی‌پناهی انسان معاصر را در نقطه‌ی مرکزی این اثر قرار داده است؛ گویی زخم‌های زمانه بر پیکر انسان‌های تصویر، پژواکی از تاریخِ سرکوب و فراموشی‌ست که هنوز در تالار آینه‌ها طنین‌ می‌افکند.

تصویر ما را به یاد اثر نمادین جف وال Picture for Women,1979 می‌اندازد. سه لت، سه وضعیت و سوژه‌ای که در برابر نگاه خیره ناظران، حالتی از تسلیم به خود گرفته است. سیاه‌وسفید بودن تصویر، بر زمان‌زدایی اثر می‌افزاید؛ گویی نه به گذشته تعلق دارد و نه به اکنون، بلکه در فضایی برزخی میان حافظه و اکنونیت معلق است. مردان خیره یا خوابیده در عکس، فاقد کنش‌اند؛ نوعی سکون که نه از آرامش، بلکه از فرسودگی و تسلیم حکایت دارد. سوژه‌های انسانی در مقابل معماری باشکوه اطراف‌شان، کوچک، شکننده و در حاشیه‌اند. این حذف تدریجی انسان در دل ساختار قدرتمند فضا، استعاره‌ای‌ست از به‌حاشیه‌راندگی سوژه در نظام‌های سلطه، چه در گذشته و چه امروز. این تصویر با زبانی بصری و در عین حال فلسفی مخاطب را به پرسش درباره نقش خود در برابر قدرت و تاریخ فرامی‌خواند.