پادرهوا

عمل عکاسی عمل غریبی است. دوربین هر موقعیتی را عکس می‌کند و از هر زاویه‌ی ممکنی به هر موقعیتی نگاه می‌کند و تصور ما را از وضع امور به هم می‌زند. پاها گشوده رو به بالای عکس هستند. پاها روی تخت هستند اما انگار در هوا هستند و این زاییده‌ی نقطه‌ی دید دوربین است. عکس بی‌افق است و در این بی‌افقی ما میان زیر و بالا و پیش و پس معلق می‌مانیم. بیش از آن‌که به جوراب و شلوار پرنقش‌و‌نگار خیره شوم به چین و چروک‌های ساده‌ی ملافه نگاه می‌کنم. چین و چروک‌هایی که از مرکز می‌گریزند و به گوشه‌های تاریک عکس می‌خزند. بیرون این گوشه‌ها می‌توان سر و تن این پاها را خیال کرد و پرسید از حال او.