سقوط آزاد

در پهنه‌ی این عکس از پنجره‌ی هتل هیلتون خم می‌شویم تا خیابان را ببینیم اما نمی‌دانیم که این منظری‌ست برای دیدن یا پریدن. از بالای عکس پایین می‌آییم؛ عکاس درختان را سر بریده و ماشین‌ها را عمودی کنار هم چیده و از دو خط مایل کناره‌ی ساختمان کمک گرفته تا نگاه‌مان را پایین بکشد و از آن ماشین تک‌افتاده‌ی افقی عبورمان دهد و برساندمان به آن نقطه‌ی میانی عکس. جایی که ناگهان میفتیم و به مرکز عکس سقوط می‌کنیم. سپس تا پایین عکس از روی دیوار ساختمان هتل بالا می‌آییم تا برسیم به لبه‌ی پنجره؛ جایی که عکاس ایستاده است و این بازیِ هم‌زمانِ آرامش و دلهره‌‌ سرخوش‌مان می‌کند. می‌دانیم که جای‌مان امن است اما عکس نمی‌گذارد اضطراب سقوط را از یاد ببریم. آن نقطه‌ی تلاقی دیواره‌های بنا با کف خیابان در عمقِ یک پرسپکتیو تک‌نقطه‌ای این وهم و هراس را تشدید می‌کند. بارها به عمق این سطح پرتاب می‌شویم و بازمی‌گردیم. و دوباره در میان بازوان خاکستری یک سازه‌ی صلب و سنگین با مرزهایی برنده و تیز رها می‌شویم. لذت یک سقوط آزاد. 

عکاس فضا را در رژیم زیباشناسانه‌ای نو بازتعریف کرده است. انتخاب نقطه‌ی دیدش هندسه‌ی ساختمان را دستکاری کرده و آن را دیدنی‌تر ساخته است؛ نمایی از هتل هیلتون که هرگز به خاطرمان هم نمی‌رسید.