افق عمودی

پله‌ها پله‌های پارک ملت است. البته به سال ۱۳۵۵ یعنی سالی که عکاس عکس را گرفته این پارک پارک ملت نبود و امروزهم نمی‌دانم آیا هست یا نیست. عکاس پله‌ها را چرخانده و ده قطعه از این عکس‌ها را به هم چسبانده. پس پله‌ها چرخیده‌‌اند و همنشین هم شده‌اند و دست آخر ستونی ساخته‌اند. و آدم‌ها دیگر از پله‌ها بالا نمی‌روند یا پایین نمی‌آیند. آدم‌ها دور ستون می‌چرخند. ستون ما را به یاد ستون‌های تاریخ کهن‌مان می‌اندازد. غریب آن‌که عکاس با این تکه‌چسبانی از جغرافیای مکان مکان‌زدایی کرده است و هم‌هنگام ما را به تاریخ می‌برد. و امروز که به عکس نگاه می‌کنیم این تاریخ هم تاریخ گذشته است و هم تاریخ آینده. تاریخ دور ستون عکس هماره در حال شدن است. هر بار که نگاه می‌کنیم در تاریخ گذشته، حال و آینده‌مان دور ستون می‌چرخیم. 

اگر چشم هم از این عکس برداریم افق عمودی از ذهن‌مان پاک نمی‌شود.