زمانِ بازیافته

«می‌خواهم رویای سیب‌ها را بخوابم/ پا پس بکشم از همهمه‌ی گورستان‌ها.» - فدریکو گارسیا لورکا

همه‌چیز در منظر عکاس با سادگی‌ای عریان و آرام جاری است. در این منظر مرزی میان امرِ خُرد و امر خارق‌العاده نیست، آنچه هست تجربه‌‌ی پدیداری چیزها و لحظه‌ها در چشم‌انداز اینجا و اکنون است. چنین مواجهه‌ای هم‌زبان با نگاه وارسته‌ی دوربین عکاسی، هم‌نشینی زیبایی رنگ و شکلِ سیب‌ها و والایی حضور حجمِ محو و دور از دسترس و همه‌جا حاضرِ کوه دماوند را می‌ستاید.

زمانِ عکس زمان اسطوره، خاطره و انتظار نیست، لحظه‌ی تجربه‌ی نابِ ناپایداری و زمانِ از‌دست‌رفته است؛ دمِ تماشای زیباییِ ناپایداری طعم سیب‌ها‌، بوی برگ درختان، شکل ابرها و بازتاب سایه‌روشن‌ها است. باری هیچ‌چیز از آنچه می‌بینیم فراتر نمی‌رود و گویی وقفه‌ی عکس چیزهایی را ثبت کرده که سرنوشت‌شان بر فنا و نابودی است. با وجود این، شاید بهتر باشد زمانِ آرامش بی‌پایان کوه دماوند را بازیابیم، همراه با بادی آرام، و موج ابرهایی بی‌انتها که در پی هم می‌آیند.